Şeytan ve Şeytane Olan Hayvanlar Var Mıdır?
Hadislerde peygamberimizin devenin şeytan,[1] siyah köpeğin şeytan,[2] güvercinin şeytane[3] olduğunu söylediği iddia edilmiştir. Oysa örneğin deve Kur’an’da Allah’ın bir ayeti (mucizesi) olarak sunulur:
“…İşte şu, Allah’ın devesi. Sizin için bir ayet (mucize). Rahat bırakın onu, Allah’ın toprağında otlasın…”
(A’raf Suresi 73).
“Bakmıyorlar mı o deveye; nasıl yaratıldı?”
(Gaşiye Suresi 17).
Yine hadislerde siyah köpeğin şeytan olduğu, av ve çoban köpeği dışında bütün köpeklerin öldürülmelerinin gerektiği[4] söylense de Kur’an’da Ashab-ı Kehf (Mağara Grubu) olarak geçen ve Allah’a teslim olmuş Müslümanlardan oluşan kişilerin beraberlerinde köpekleri olduğuna dikkat çekilir:
“Sen onları uyanıktırlar sanırsın; oysaki onlar uykudadırlar. Onları sağ tarafa da sol tarafa da çeviririz. Köpekleri de iki kolunu girişe uzatıp yaymıştır…”
(Kehf Suresi 18).
Yine hadislerde güvercinin şeytane olduğu iddia edilir. Ancak Kur’an, ayrım yapmaksızın kuşları Allah’ın ayetleri olarak gösterir:
“Gök boşluğunda, bir emre boyun eğdirilmiş olan kuşlara bakmadılar mı? Onları Allah’tan başkası tutmuyor. Bunda, inanan bir topluluk için elbette ki ayetler (mucizeler) vardır.”
(Nahl Suresi 79).
Yine kuşların kendilerine özgü şekilde Allah’ı anıp yücelttikleri ifade edilir:
“Görmedin mi, göklerdeki ve yerdeki şuurlular da bölük bölük olmuş kuşlar da Allah’ı tespih etmektedir. Her biri kendine özgü duasını, kendine özgü tespihini bilmiştir. Allah, onların yapmakta olduklarını çok iyi bilmektedir.”
(Nur Suresi 41).
Görüldüğü gibi hadis rivayetlerinde peygamberimize söylettirilen sözler Allah’ın apaçık ayetleri ile örtüşmeyen ve aynı zamanda peygamberimizi her anlamda itibarsızlaştıran türden ifadeler içermektedir.
[1] Ebu Davud, Salat 25, (493).
[2] Müslim, Salat 265, (510); Ebu Davud, Salat 110, (702); Tirmizi, Salat 253, (338); Nesai, Kıble 7, (2, 63); İbn Mace, İkametu’s-Salat 38, (952).
[3] Ebu Davud, Edeb 65, (4940); İbn Mace, Edeb 44, (3766).
[4] Buhari, Bed’ü’l-Halk 14; Müslim, Musakat 45, (1570); Tirmizi, Sayd 4, (1488); Nesai, Sayd 9, (7,184).
