Hadislerde Köpek ve Hayvan Düşmanlığı
Hadis rivayetlerinde çeşitli hayvanlar ile ilgili akıl almaz iddialarda bulunulmuş ve özellikle köpekler başta olmak üzere kimi hayvanlar şeytan olarak tanımlanmışlardır. Bu türden iddiaların Kur’an’da en ufak bir izine dahi rastlamak mümkün değildir. Aksine özelikle köpek ile ilgili ayetler hep olumlu şekilde kullanılmıştır. Her ne kadar örneğin karganın fasık olmasından kastedilen şey ziraat ürünlerine zarar vermesi olarak yorumlanmaya çalışılsa da genel olarak hadis rivayetlerinde, Kur’an’da hiçbir temeli ve örneği olmadığı şekilde bazı hayvanlar ile ilgili akıl almaz ifadeler kullanıldığı görülmektedir. İşin acı tarafı ise bu türden ifadelerin peygamberimize iftira edilerek onun ağzından çıktığının iddia edilmiş olmasıdır.
Güvenilir kabul edilen hadis kitaplarında şeytan oldukları için tüm kara köpeklerin öldürülmesi gerektiği, av ve çoban köpeği dışında köpek besleyenin ecrinden her gün iki kıratlık eksilme olacağı,[1] av ve çoban köpeği dışında bütün köpeklerin öldürülmelerinin gerektiği,[2] içerisinde köpek ve suret bulunan eve meleklerin girmeyeceği,[3] karganın fasık olduğu,[4] devenin şeytan,[5] siyah köpeğin şeytan,[6] güvercinin şeytane[7] olduğu iddia edilmiştir.
Görüldüğü gibi Kur’an’da hiçbir temeli olmamasına rağmen Allah’ın yaratma sanatının birer örneği olan hayvanlar ile ilgili akıl almaz ve yakışıksız ifadelerde bulunulmuştur.
Bu türden rivayetlerin Kur’an’a uygunsuz olduğu ve Allah’ın yaratmış olduğu canlılar ile ilgili akıl almaz iddialarda bulunduğu açıktır. Bir köpeğin siyah renkli olması Allah’ın onu o renkte yaratması sebebiyledir. Kendi iradesi ile seçmediği bir renk sebebiyle rivayetler tarafından şeytan ilan edilmesi kabul edilebilir değildir. Üstelik köpek, her zaman insana yakın bir dost ve koruyucu olmuş bir yoldaştır. Allah’ın yarattığı bu türden hayvanların öldürülmeleri değil aksine gözetilmeleri gerekir.
[1] Buhari, Sayd 6; Müslim, Müsakat 50, (1574); Tirmizi, Ahkam 4, (1487).
[2] Buhari, Bed’ü’l-Halk 14; Müslim, Musakat 45, (1570); Tirmizi, Sayd 4, (1488); Nesai, Sayd 9, (7,184).
[3] Buhari, Libas 92; Müslim, Libas 102.
[4] Buhari, Bed’ü’l-Halk 16, Cezau’s-Sayd 7; Müslim, Hacc 66-67, (1198); Tirmizi, Hacc 21, (837); Nesai, Hacc 113, (5, 208).
[5] Ebu Davud, Salat 25, (493).
[6] Müslim, Salat 265, (510); Ebu Davud, Salat 110, (702); Tirmizi, Salat 253, (338); Nesai, Kıble 7, (2, 63); İbn Mace, İkametu’s-Salat 38, (952).
[7] Ebu Davud, Edeb 65, (4940); İbn Mace, Edeb 44, (3766).
